mamavanmeike

Ik heb een nieuwe brother. Ben er echt superblij mee. En Meike ook, want door nieuwe brother heeft zij nu twee nieuwe knuffels. Zelfgemaakt, door brother! En natuurlijk gaan brother en ik ook een heleboel andere creatieve dingen maken. Zo wil mama wel een leuk rokje, en een jurkje. Meike natuurlijk ook! Dus nu ben ik op zoek naar ideeën en patroontjes. Wie helpt me op weg? Maar mama moet het wel eerst leren, dus heel moeilijk mag het nog niet zijn. Kijk dit is um, is het geen schatje?

Al weken rolt ze van haar rug op haar zij. Benen in de lucht, zichzelf met een zwaaibeweging naar links of naar rechts draaiend. Van haar buik op haar rug lukte welgeteld twee keer  (in mijn bijzijn dan he?). En vandaag was het dan eindelijk zo ver. Op de koffie bij een van de medemama's lag dochterlief wel heel enthousiast met haar beentjes heen en weer te zwaaien. Het was net alsof ze het moment had afgewacht en medemama en medebaby eens flink wilde imponeren, want ineens draaide ze van haar rug op haar buik!
Ben ik even trots!

Ik had heus wel eens gehoord dat wanneer je kind enig onrecht berokkend wordt menige moeder zich ontpopt tot een ware kenau. Zelf dacht ik dat mij dit niet zo snel zou overkomen. Ik vind mezelf namelijk behoorlijk relaxed en makkelijk, niet zo snel van mijn stuk te brengen (oke, behalve toen ik net bevallen was dan, maar dat telt niet echt) en rustig. Vandaag echter, toen ik onze kleine meid ophaalde van het KDV was er weinig over van die relaxte gemoedstoestand. Ik kwam er al aan in een bezwete toestand. Want ik had hard gefietst zodat ik niet de laatste moeder zou zijn die haar kind op vrijdag van het KDV komt oppikken. Dat vind ik namelijk heel vervelend. Waarom? Geen idee, slechte moeder? Hoe dan ook. Ik frummelde een paar uitermate hippe blauwe slofjes (u kent ze nog wel) over mijn sjieke laarzen en stoof naar binnen. Om daar mijn dochter aan te treffen die gewoon met haar bolle blote koppie op het zeil lag. Van het speelkleed geschoven. Oke? En niemand die haar even weer terug legt. Dochterlief lag intussen geintrigeerd te luisteren naar een uitermate driftig krijsend kereltje vlak naast haar. Pardon? Ik nestelde mijn meissie lekker warm in haar maxi-cosi. Ze was een beetje koud geworden (nee ze hebben inderdaad geen vloerverwarming onder dat zeil). Intussen krijste her driftige mannetje de longen uit zijn lijf. Een van de leidster bracht mij het schriftje van Meike, intussen gelukkig aandacht betedend aan het driftige kereltje. Meike had keurig twee voedingen gehad, waarvan een papfles. Ehm, twee voedingen? Normaal krijgt ze er drie en is die laatste (tussen 5 en 7) een papfles. Oh, dat had ze dan verkeerd gedaan. Ja, en het ging ook wel een beetje langzaam met die papfles. Gelukkig had ze na een tijdje ontdekt dat daar een andere speen voor was. Grrrr. Maar Meike had wel drie keer lekker geslapen.
Eerlijk is eerlijk. Ik zou er niet zo van gebaald hebben als het gister niet ook al verkeerd was gegaan. Toen hadden ze bedacht een fles aan te maken met rijstebloempap zonder melk. Ging ook niet goed. Bovendien hadden ze dat toen ook midden op de dag gedaan. Dus had manlief vanmorgen nog in het schriftje van kleine Meike geschreven dat de pap bewaad moest worden tot het derde flesje. Maar ja, ze hadden vandaag ook pas om 16.00 uur het tweede flesje gegeven. Dus daar waar het kind normaal om de 3,5 uur eten krijgt hadden ze bedacht dat ze vandaag wel 4,5 uur kon wachten. Maar goed het was al beter dan gister, want toen was Meike al wakker vanaf 13.30 uur toen manlief haar haalde. En wij vonden van 13.30 uur to 19.00 uur wakker toch wel een beetje lang voor zo'n klein meisje.
Nadat ik de betreffende leidster nogmaals had uitgelegd hoe het nou moest met dat flesje, de pap en de melk toog ik huiswaarts met dochterlief. Die viel eenmaal thuis, vrijwel meteen op mijn arm in slaap. Ik pakte het schriftje er maar eens bij om te ontdekken dat Meike echt wel drie keer een tukkie had gedaan. Drie keer 20 minuten....


Dus nu ben ik boos. En vind ik de leidsters dom. Is dat terecht? Of ben ik het slachtoffer vn mijn hormonen, overdrijf ik en ben ik bezig een kenau te worden? Zeg het maar, ik weet het even niet...

Kan iemand van de ervaren moeders mij geruststellen en vertellen dat het echt nog wel goed komt...
met die kilo's?

Misschien morgen na mijn eerste les Zumba?

Sinds drie weken is papa weer aan het werk en gaat Meike naar het kinderdagverblijf. Op zich gaat dat heel goed. Meestal haal ik aan het eind van de dag een blij kindje op. Soms een heel moe kindje, omdat slapen met heel veel andere kindjes op een kamer nog niet zo makkelijk blijkt te zijn. Daar waar Meike hier thuis 's morgen nog wel eens een uurtje (of anderhalf) lekker gaat liggen slapen doet ze op het kinderdagverblijf vooral hazeslaapjes. Maar goed. Als ik de leidsters mag geloven heeft Meike het er ook erg naar haar zin. Zo kijkt ze graag vanuit de wipstoel naar de andere kindjes en trekt ze zich weinig aan van de drukte.
De dagelijkse gang van zaken op het kinderdagverblijf lijken allemaal goed geregeld. Er is voldoende te spelen. Iedereen heeft een eigen bedje, de leidsters houden keurig bij wanneer de kindjes drinken en slapen en het is er allemaal schoon en fris. Om dat zo te houden lopen de leidsters binnen op pantoffels. Voor ouders staat er bij de ingang een bak met van die blauwe plastic slofjes die je over je eigen schoenen kan doen wanneer je de groep op loopt om je kindje te brengen of te halen.
Vorige week woensdag had het erg gesneeuwd en papalief stond vast in de file. Ikzelf had tot 5 uur afspraken op mijn werk en ben toen per fiets naar huis geglibberd. Daar deed ik al drie kwartier over. Dat komt omdat ik een aantal weken hiervoor met fiets en al onderuit gegaan was op de ijsbaan voor ons huis. Gevolg; een heleboel blauwe plekken en een ouderswetse gevalletje tand-door-de-lip. Afijn, eenmaal thuis gauw mijn wandelschoenen aangetrokken en het onderstel van de wandelwagen als een rollator voor me uitduwend glibberend en glijdend onderweg naar het kinderdagverblijf. Eenmaal daar aangekomen bleek Meike niet het enige kindje te zijn wat er nog was en terwijl ik dochterlief uitgebreid knuffelde en haar in haar jasje sjorde om haar lekker mee naar huis te kunnen nemen stond de telefoon roodgloeiend vanwege andere ouders die net als Gerben vast in de file stonden. Maar goed, ik had de buit weer binnen en toog met kind en wagen naar buiten op weg naar huis. Toen ik naar buiten liep gleed ik al met wagen en al uit over de loopplank. Oei, glad. Gezellig een beetje met Meike keuvelend wandelde ik naar huis. Het viel me op dat het toch in snel tempo alsmaar gladder werd, maar ik liep wel stevig achter de wagen. Een paar honderd meter verder viel het me ineens op dat de mij voorbijgaande en tegemoetkomende voetgangers een beetje vreemd keken. En even terug hadden de mensen bij de bushalte me ook al zo vreemd aangestaard. Nou, het zal wel dacht ik nog. Op het zelfde moment maakte ik een mooie schuiver in de sneeuw. Ik staarde naar mijn schoenen en ineens begreep ik waarom het zo glad was. En ook waarom al die mensen zo naar me hadden gekeken. Juist, ik was vrolijk op weg met mijn blauwe slofjes nog aan....

Het vinden van een geschikte plek voor kinderopvang in Utrecht is behoorlijk lastig. Sterker nog, het lijkt bijna onmogelijk. Bijna alle organisaties voor kinderopvang in Utrecht wisten eerder dat ik zwanger was dan onze ouders en beste vrienden en nog steeds hadden we zo half december nog geen uitzicht op een plekje. Inmiddels werd ik wel geacht in januari weer op mijn werk te verschijnen en ik kan je vertellen dat de combinatie van wel weer werken en geen kinderopvang een aanslag was op onze, destijds nog minimale, nachtrust. Een dagje intensief bellen echter leverde ons een plekje op. Het enige probleem was dat dit een plekje in Nieuwegein was. Niet echt naast de deur als je midden in Utrecht woont.
Een dag na onze mega-zoektocht kwam een collega mama van de pufclub met een geweldige tip. Een nieuw te openen kinderdagverblijf. Vlakbij ons. Op nog geen kilometer afstand. We konden er terecht. En zelfs op de dagen van onze voorkeur. Het zag er allemaal heel goed uit en wij konden weer genieten van onze nachtrust. Het enige probleem was dat het nieuwe kinderdagverblijf pas in februari zijn deuren gaat openen.
Dat probleem hadden we echter snel van tafel. Als een ware held besloot papa een maandje ouderschapsverlof op te nemen om de maand januari te overbruggen. Al gauw zagen we alleen maar voordelen. Papa kon nu eindelijk eens wat exclusieve tijd doorbrengen met dochterlief. Moeders kon rustig weer aan het werk, zonder zich ook nog eens druk te moeten maken of de kleine dame het wel naar haar zin zou hebben op de opvang en de kleine dame zelf zou al wat minder klein zijn als ze daadwerkelijk achter gelaten zou worden op het kinderdagverblijf.
En dus heb ik nu een huisman. Een echte. Ook al is 'ie tijdelijk. En dat is wel heel bijzonder. Er blijkt namelijk een heel verschil tussen mama-met-verlof en de huisman in kwestie. Daar waar ik tijdens mijn verlof mijn dagen doorbracht met voedingen, slaapjes, spelen met dochter en en passant nog even de boodschappen deed, een wasje wegwerkte en ervoor zorgde dat het huis gezellig was als papa (die toen nog geen huisman was) thuiskwam heeft de huisman andere prioriteiten. Huisman is niet echt van de boodschappen of de was. Nee, huisman schildert tussen de bedrijven door even de kozijnen, zet een nieuw recordje op de Wii neer, schaatst een rondje op de plassen, zorgt dat de voordeur niet meer klemt en nodigt de buren uit voor een borrel. En volgens mij geniet hij van elke minuut die hij heeft. Vorige week kon ik het echter niet laten en liet ik me ontvallen dat het mij zo lekker leek als ik bij thuiskomst niet meer naar de supermarkt zou hoeven om nog boodschappen te doen. En dat het ook wel heel leuk zou zijn als het huis er dan een beetje gezellig en opgeruimd uit zou zien... En huisman zou huisman niet zijn als hij daar niet wat mee deed.
Toen ik vandaag thuiskwam uit mijn werk waren de boodschappen in huis en brandden de kaarsjes in de woonkamer. Dochterlief lag gezellig in de box te kletsen en huisman was bezig om de laatste restjes van onze enorme adminstratieve achterstand weg te werken. Wat is 'ie toch fantastisch, mijn huisman!

Of niet soms?

Daar ging ik dan, vorige week woensdag. Op mijn nieuwe stevige, stoere fiets, op weg naar mijn werk. Voor het eerst sinds tijden weer eens de wekker gezet op 7.15 uur, brood gesmeerd, mijn sleutels gezocht, werktas mee. Vele keren heb ik dit eerder gedaan, maar nu was alles anders. Voor het eerst ging ik werken als mama. Mijn kleine meisje bleef, in heel goede handen, achter bij haar papa die de hele maand thuis is om voor haar te zorgen. Dus na heel veel knuffels en kusjes die ochtend moest ik er toch echt aan geloven. Voor het eerst weer werken.
Gelukkig volgde een warm onthaal. Mijn bureau was versierd met ballonnen en, ondanks de drukte, nam iedereen de tijd om even met me bij te kletsen. En zo was ik dan wel niet bij mijn meisje, maar had ik wel volop gelegenheid om even te vertellen hoe leuk het is om moeder te zijn, hoe goed het gaat en om foto’s te laten zien.

En juist op het moment dat ik er een beetje doorheen zat en de hormoontjes op begonnen te spelen kreeg ik van papalief deze foto…