zondag 29 november 2009

de eerste onenigheid met mijn dochter

Moeders en dochters schijnen de meest ingewikkelde relaties te hebben. Met name omdat ze elkaar niet altijd goed begrijpen. Zelf heb ik mijn moeder daar regelmatig van beschuldigd. Vorige week heb ik het onbegrip in de moeder-dochter relatie echter van de andere kant mogen beleven…. Moeders hier heeft door alle ongemakken van de zwangerschap en het recentelijke gesjouw met de kleine meid enigszins pijn in haar rug. Omdat een heerlijke massage van vriendlief niet afdoende bleek suggereerde hij een warm bad. Tijdens de zwangerschap was het bad mijn beste vriend. Menig uurtje heb ik in het warme ontspannende water doorgebracht. Toen wij na de geboorte van onze dochter thuis kwamen bleek het bad nog gevuld met water, mijn horloge, om de weeën te timen op de badrand. Een vreemd souvenir van de bizarre laatste uurtjes waarin we nog met z’n tweetjes waren. Hoe dan ook, ik vroeg vriendlief of hij wel helemaal begreep hoe druk ik overdag ben met ons kleine monstertje en zei hem dat ik daarbij absoluut geen tijd had om in bad te gaan. Hij meende dat ik dat toch best eens kon proberen gedurende haar middagslaapje. Met die woorden in mijn achterhoofd liet ik vorige week toen Meike lekker lag te slapen voorzichtig het bad vollopen. Gedurende dit proces stak ik meerdere malen mijn hoofd om de hoek van haar kamerdeur. Onnodig, mevrouwtje lag in diepe rust. Geen kreuntje of smakgeluidjes, slechts diepe ademhaling. Ik zette de kraan vol open en stapte in het warme water. Aanvankelijk lette ik nog op alle geluidjes die er eventueel uit de kinderkamer konden komen, maar na een minuut of twee ontspande ik en zakte heerlijk weg in een dikke laag schuim… om na amper vijf minuten door een klein huiltje geschrokken op te kijken. Ik dacht nog, “even wachten, misschien houdt ze wel weer op.” Maar het gehuil ging over in gekrijs… Totdat, een hoestje, een piepende ademhaling en toen… Helemaal niets... Geschrokken luisterde ik of ik niet toch nog een huiltje, kuchje of iets anders hoorde uit de kinderkamer… Nog steeds niets… Ik sprong op uit bad, intussen de stop uit het water trekkend, schudde het ergste schuim van me af en stormde de badkamer uit, waarbij ik een spoor van schuimvlokken en water achter me liet. Eenmaal in de kinderkamer keek ik naar het slapende koppie van mijn kind. Zucht… Met enige stemverheffing probeerde ik mijn lieve dochter duidelijk te maken dat dit niet de afspraak was. Mopperend stopte ik een speen in het mondje van mijn dochter die inmiddels weer was begonnen te krijsen. “Meike, dit hadden we niet afgesproken, jij moet gewoon even lekker gaan slapen.” Dochterlief keek me aan, sabbelde goedkeurend even op haar speen om vervolgens diep weg te zinken in dromenland, moeders achterlatend in een plasje vers schuim…
donderdag 26 november 2009

borstvoedingsperikelen

Toen ik zwanger was vond ik het meteen heel logisch dat ik dan ook borstvoeding zou gaan geven. Het leek me wel een soort van romantisch, een kind aan je borst. Maar natuurlijk ook makkelijk, je hebt het immers altijd bij je en, zo werd me overal ingepeperd, het is het allerbeste voor je kind. De eerste die me dit vertelde was de mevrouw van Moeders voor Moeders. Ik was amper 6 weken zwanger en nog nauwelijks aan het idee gewend. Natuurlijk was ik van plan borstvoeding te gaan geven, waarom niet? De mevrouw van Moeders voor Moeders trok een soort van 'je-zult-het-nog-wel-zien blik", maar ik snapte eigenlijk niet zo goed wat ze daarmee wilde zeggen. Dat veranderde in de loop van mijn zwangerschap. Stelselmatig werd werd ik geconfronteerd met het fenomeen borstvoeding. De verloskundige vroeg er al tijdens de eerste afspraak naar en vertelde er meteen maar bij dat dit echt het beste was voor mijn kind. En wel op zo'n toon dat ik het nauwelijks had durven zeggen als ik niet van plan was om borstvoeding te gaan geven. Vriendinnen vroegen het, mijn moeder vroeg het, collega's en zelfs de vrouw van de visboer. Steeds weer diezelfde vraag met het bijbehorende zinnetje. "Ben je van plan om borstvoeding te gaan geven? Ja, dat is natuurlijk wel het beste..." Ook in alle informatiefoldertjes, boeken en tijdschriften over zwangerschap steeds hetzelfde verhaal. Borstvoeding is het allerbeste voor je kind. Ik begon het inmiddels behoorlijk belerend te vinden. Borstvoeding moest toch iets vanzelfsprekends zijn? En flesvoeding was toch ook harstikke goed tegenwoordig? Een vriendin bij wie de borstvoeding niet goed op gang kwam vertelde hoe schuldig ze zich had gevoeld toen ze besloot te stoppen met borstvoeding. Ik was dusdanig onder de indruk van haar verhaal dat ik met Gerben afsprak dat wanneer die borstvoeding niet mocht lukken ik er zeker geen halszaak van zou maken en we gewoon over zouden gaan op flesvoeding.
Toen Meike geboren was werd ze vrijwel meteen op mijn buik gelegd waarna ze al redelijk snel richting mijn borst teigerde. Ze hapte, raak! En begon uit mijn borst te drinken. Ik was helemaal ontroerd. Wat was dit fantastisch!
Dat fantastische gevoel veranderde al snel in wanhoop toen mijn borsten er na een dag uitzagen als een soort rotsformatie. Tepelkloven. En niet zo'n beetje ook. Natuurlijk wilde ik mijn dochter nog steeds graag voeden, maar telkens wanneer ik dat probeerde lag ik met kromme tenen van de pijn in bed. Toen ik niet veel later echt lag te gillen omdat het zo’n pijn deed was de maat vol. Dit was niet te doen! Gerben ging die ochtend nog voor half 8 op pad om bij een vriendin een kolfapparaat te lenen en ik toog aan het kolven. De gekolfde melk gaven we Meike door middel van vingervoeding. Of Gerben of ik stak voorzichtig een pink in het mondje van Meike waarna ze de melk die we naar binnen spoten dronk. Dat klinkt nogal omslachtig, maar op deze manier voorkwamen we dat Meike aan een flessenspeen zou wennen en helemaal niet meer uit de borst wilde drinken. Intussen smeerde ik zalfjes die het herstel zouden bevorderen en kolfde ik zoveel mogelijk. Het aanleggen, en ook het kolven bleef echter een pijnlijke zaak en de kraamverzorgster bleek er niet bepaald verstand van te hebben. Ik was intussen ten einde raad en onder invloed van de hormonen behoorlijk assertief (en agressief). Ik vond dat ik genoeg geklooid had en eiste een oplossing. En wel vandaag! De kraamverzorgster zag dat het menens was en sloeg aan het bellen.
Toen kwam Mary. Mary is lactatiekundige. Dat is iemand met verstand van borstvoeding. Echt verstand van borstvoeding. En Mary wist ons te vertellen dat het heus altijd niet zo makkelijk en vanzelfsprekend is. Dat er een heleboel factoren zijn die een rol spelen bij het slagen van borstvoeding. Natuurlijk moest ik toen huilen. Van opluchting. En ook wel een beetje van frustratie. Want dat had niemand mij verteld. Na een blik op mijn borsten was de conclusie dat we het pas een paar dagen later weer gingen proberen. En verder moest ik vriendjes worden met het kolfapparaat. Nadat Mary weg was zag ik het weer zitten. Ik besloot het allemaal nog eens een kans te geven en doopte ik het kolfapparaat om tot Louise. Dat klonk namelijk een stuk vriendelijker. Met behulp van Louise en de fles kreeg Meike toch mijn mamamelk binnen. Een paar dagen daarna lukte het aanleggen, met een tepelhoedje. Nog zoiets waarvan je niet weet dat het bestaat, totdat je het nodig hebt. Toch bleek het allemaal geen makkie. Na die eerste keer volgden er nog een aantal dipjes. Ik produceerde lang niet altijd voldoende en na een flinke borstontsteking met koorts nam ik uiteindelijk de beslissing te stoppen. De pijn, het kolven, Meike die niet wilde drinken, dat alles maakte het niet bepaald leuk, of romantisch. Geen halszaak toch? Uiteindelijk bleek ik toch behoorlijk in de greep van de borstvoedingsmaffia, want stoppen bezorgde me net zoveel verdriet als doorgaan met borstvoeding. Daar stond ik dan. Met de nutrilon in de hand. En ook daar weer dat ene zinnetje. Borstvoeding is het beste voor je kind. Zucht. Ik verbeet de pijn en pakte Louise er maar weer bij. Inmiddels zijn we twee weken verder en hebben we een manier gevonden om de borstvoeding te combineren met kolven en kunstvoeding. Zo heb ik mijn romantische momentjes met Meike, kan Gerben ook een keer een flesje geven en krijgt Meike voldoende binnen. Dat lijkt mij het beste voor mijn kind. En dat is ook beter voor mama.
woensdag 25 november 2009

Meike kan lachen!


mama

En dan ben je ineens mama. Voor altijd (tenminste, als het goed is). De-moeder-van iemand zijn voelt heel vreemd. Nu is een nieuwe titel natuurlijk altijd een beetje wennen. Ik weet bijvoorbeeld nog hoe vreemd het voelde toen iemand mij voor de eerste keer 'mevrouw' noemde, alweer een tijdje terug trouwens. Of, nog niet zolang geleden, dat ik mezelf mocht introduceren als psycholoog en nog korter geleden, als gz-psycholoog. Dat voelde zeer onwennig. Maar hoe bijzonder onwennig, vreemd en ook fantastisch deze titel voelde ontdekte ik vorige week. Ik werd gebeld door iemand van het consulatiebureau. "Spreek ik met de moeder van Meike?" "Ehm..." dacht ik in een splitsecond, "Ben ik de moeder van Meike?" "Ehm, ja, daar spreekt u mee!". Met een grijns van oor tot oor en half luisterend maakte ik het gesprek af. Wowie, ik ben een moeder-van...
Behalve het wennen aan deze nieuwe titel gaat het moeder-van zijn ook niet zonder slag of stoot. Kijk, van zwanger zijn weet ik inmiddels een heleboel. Ik ken de kwaaltjes (al heb ik wat dat betreft redelijk veel mazzel gehad) en weet hoe het is om aangesproken te worden door mensen die niet naar je gezicht, maar naar je buik kijken. Ook over vergeetachtigheid, vermoeidheid en horormonen hoef je mij niets meer te vertellen. En met betrekking tot bevallen ben ik inmiddels ervaringsdeskundig (details daarover zal ik jullie hier besparen) maar op bepaalde kanten van het moederschap had ik me toch nog even niet zo goed voorbereid. Natuurlijk verheugde ik me enorm op de komst van ons kleine popje en had ik me voorbereid op gebroken nachten, nog meer hormonen en ander ongerief, maar toch was ik behoorlijk verbaasd toen ik het ziekenhuis verliet met niet een, maar maar liefst twee(!) dikke tena-ladies dakpansgewijs gevouwen in een boxershort van mijn geliefde. En met koffiepads in je beha tegen lektieten voel je je ook niet meer zo charmant (mocht je de illusie nog hebben dat je charmant zou kunnen zijn na een zwangerschap en bevalling). Om over een borstkolfapparaat maar niet te spreken. Al ben ik daar inmiddels vriendjes mee geworden... En dan komt daar de dag dat je aan de commode staat om je kind te verschonen en je ineens kennis maakt met het fenomeen spuitluier! Wat? Nou, het feit dat jouw schattige kleine popje haar zachte gele poep wel 20 cm ver kan lanceren zodat niet alleen haar eigen, net door jou verwijderde luieren dito romper en broekje eronder komt te zitten... Nee, ook het complete aankleedkussen, de commode, de vloer en jijzelf zijn besproeid met een laagje geel stinkspul. En weet je wat daar nu zo grappig aan is? Ik was niet boos, niet verdrietig, niet teleurgesteld... Nee, ik was apetrots op dit kleine meisje dat zo goed kan poepen! En op het feit dat ik haar mama ben!

wie is mamavanmeike

Wij zijn Gerben en Sjoukje. Samen met onze twee dochters verhuisden we in oktober 2011 vanuit het Utrechtse naar pittoresk Zutphen. Daar kochten we een monumentaal herenhuis uit 1870. Het huis heeft een grondige verbouwing nodig om het leefbaar te maken zodat we er met onze beide kinderen in kunnen wonen. Lees hier meer over het wel en wee van verbouwen, ontdekken, frustratie, combineren met het gezinsleven en alle leuke en minder leuke dingen die wij al bouwend beleven.

de mama's

Volgers