En dan ben je ineens mama. Voor altijd (tenminste, als het goed is). De-moeder-van iemand zijn voelt heel vreemd. Nu is een nieuwe titel natuurlijk altijd een beetje wennen. Ik weet bijvoorbeeld nog hoe vreemd het voelde toen iemand mij voor de eerste keer 'mevrouw' noemde, alweer een tijdje terug trouwens. Of, nog niet zolang geleden, dat ik mezelf mocht introduceren als psycholoog en nog korter geleden, als gz-psycholoog. Dat voelde zeer onwennig. Maar hoe bijzonder onwennig, vreemd en ook fantastisch deze titel voelde ontdekte ik vorige week. Ik werd gebeld door iemand van het consulatiebureau. "Spreek ik met de moeder van Meike?" "Ehm..." dacht ik in een splitsecond, "Ben ik de moeder van Meike?" "Ehm, ja, daar spreekt u mee!". Met een grijns van oor tot oor en half luisterend maakte ik het gesprek af. Wowie, ik ben een moeder-van...
Behalve het wennen aan deze nieuwe titel gaat het moeder-van zijn ook niet zonder slag of stoot. Kijk, van zwanger zijn weet ik inmiddels een heleboel. Ik ken de kwaaltjes (al heb ik wat dat betreft redelijk veel mazzel gehad) en weet hoe het is om aangesproken te worden door mensen die niet naar je gezicht, maar naar je buik kijken. Ook over vergeetachtigheid, vermoeidheid en horormonen hoef je mij niets meer te vertellen. En met betrekking tot bevallen ben ik inmiddels ervaringsdeskundig (details daarover zal ik jullie hier besparen) maar op bepaalde kanten van het moederschap had ik me toch nog even niet zo goed voorbereid. Natuurlijk verheugde ik me enorm op de komst van ons kleine popje en had ik me voorbereid op gebroken nachten, nog meer hormonen en ander ongerief, maar toch was ik behoorlijk verbaasd toen ik het ziekenhuis verliet met niet een, maar maar liefst twee(!) dikke tena-ladies dakpansgewijs gevouwen in een boxershort van mijn geliefde. En met koffiepads in je beha tegen lektieten voel je je ook niet meer zo charmant (mocht je de illusie nog hebben dat je charmant zou kunnen zijn na een zwangerschap en bevalling). Om over een borstkolfapparaat maar niet te spreken. Al ben ik daar inmiddels vriendjes mee geworden... En dan komt daar de dag dat je aan de commode staat om je kind te verschonen en je ineens kennis maakt met het fenomeen spuitluier! Wat? Nou, het feit dat jouw schattige kleine popje haar zachte gele poep wel 20 cm ver kan lanceren zodat niet alleen haar eigen, net door jou verwijderde luieren dito romper en broekje eronder komt te zitten... Nee, ook het complete aankleedkussen, de commode, de vloer en jijzelf zijn besproeid met een laagje geel stinkspul. En weet je wat daar nu zo grappig aan is? Ik was niet boos, niet verdrietig, niet teleurgesteld... Nee, ik was apetrots op dit kleine meisje dat zo goed kan poepen! En op het feit dat ik haar mama ben!
1 reacties:
Hallo mama van Meike,
Nog van harte met de geboorte van het moederschap. Het is zo leuk!!! Veel plezier, zelfs met die spuitluiers!
Een reactie posten