mamavanmeike

Toen ik zwanger was vond ik het meteen heel logisch dat ik dan ook borstvoeding zou gaan geven. Het leek me wel een soort van romantisch, een kind aan je borst. Maar natuurlijk ook makkelijk, je hebt het immers altijd bij je en, zo werd me overal ingepeperd, het is het allerbeste voor je kind. De eerste die me dit vertelde was de mevrouw van Moeders voor Moeders. Ik was amper 6 weken zwanger en nog nauwelijks aan het idee gewend. Natuurlijk was ik van plan borstvoeding te gaan geven, waarom niet? De mevrouw van Moeders voor Moeders trok een soort van 'je-zult-het-nog-wel-zien blik", maar ik snapte eigenlijk niet zo goed wat ze daarmee wilde zeggen. Dat veranderde in de loop van mijn zwangerschap. Stelselmatig werd werd ik geconfronteerd met het fenomeen borstvoeding. De verloskundige vroeg er al tijdens de eerste afspraak naar en vertelde er meteen maar bij dat dit echt het beste was voor mijn kind. En wel op zo'n toon dat ik het nauwelijks had durven zeggen als ik niet van plan was om borstvoeding te gaan geven. Vriendinnen vroegen het, mijn moeder vroeg het, collega's en zelfs de vrouw van de visboer. Steeds weer diezelfde vraag met het bijbehorende zinnetje. "Ben je van plan om borstvoeding te gaan geven? Ja, dat is natuurlijk wel het beste..." Ook in alle informatiefoldertjes, boeken en tijdschriften over zwangerschap steeds hetzelfde verhaal. Borstvoeding is het allerbeste voor je kind. Ik begon het inmiddels behoorlijk belerend te vinden. Borstvoeding moest toch iets vanzelfsprekends zijn? En flesvoeding was toch ook harstikke goed tegenwoordig? Een vriendin bij wie de borstvoeding niet goed op gang kwam vertelde hoe schuldig ze zich had gevoeld toen ze besloot te stoppen met borstvoeding. Ik was dusdanig onder de indruk van haar verhaal dat ik met Gerben afsprak dat wanneer die borstvoeding niet mocht lukken ik er zeker geen halszaak van zou maken en we gewoon over zouden gaan op flesvoeding.
Toen Meike geboren was werd ze vrijwel meteen op mijn buik gelegd waarna ze al redelijk snel richting mijn borst teigerde. Ze hapte, raak! En begon uit mijn borst te drinken. Ik was helemaal ontroerd. Wat was dit fantastisch!
Dat fantastische gevoel veranderde al snel in wanhoop toen mijn borsten er na een dag uitzagen als een soort rotsformatie. Tepelkloven. En niet zo'n beetje ook. Natuurlijk wilde ik mijn dochter nog steeds graag voeden, maar telkens wanneer ik dat probeerde lag ik met kromme tenen van de pijn in bed. Toen ik niet veel later echt lag te gillen omdat het zo’n pijn deed was de maat vol. Dit was niet te doen! Gerben ging die ochtend nog voor half 8 op pad om bij een vriendin een kolfapparaat te lenen en ik toog aan het kolven. De gekolfde melk gaven we Meike door middel van vingervoeding. Of Gerben of ik stak voorzichtig een pink in het mondje van Meike waarna ze de melk die we naar binnen spoten dronk. Dat klinkt nogal omslachtig, maar op deze manier voorkwamen we dat Meike aan een flessenspeen zou wennen en helemaal niet meer uit de borst wilde drinken. Intussen smeerde ik zalfjes die het herstel zouden bevorderen en kolfde ik zoveel mogelijk. Het aanleggen, en ook het kolven bleef echter een pijnlijke zaak en de kraamverzorgster bleek er niet bepaald verstand van te hebben. Ik was intussen ten einde raad en onder invloed van de hormonen behoorlijk assertief (en agressief). Ik vond dat ik genoeg geklooid had en eiste een oplossing. En wel vandaag! De kraamverzorgster zag dat het menens was en sloeg aan het bellen.
Toen kwam Mary. Mary is lactatiekundige. Dat is iemand met verstand van borstvoeding. Echt verstand van borstvoeding. En Mary wist ons te vertellen dat het heus altijd niet zo makkelijk en vanzelfsprekend is. Dat er een heleboel factoren zijn die een rol spelen bij het slagen van borstvoeding. Natuurlijk moest ik toen huilen. Van opluchting. En ook wel een beetje van frustratie. Want dat had niemand mij verteld. Na een blik op mijn borsten was de conclusie dat we het pas een paar dagen later weer gingen proberen. En verder moest ik vriendjes worden met het kolfapparaat. Nadat Mary weg was zag ik het weer zitten. Ik besloot het allemaal nog eens een kans te geven en doopte ik het kolfapparaat om tot Louise. Dat klonk namelijk een stuk vriendelijker. Met behulp van Louise en de fles kreeg Meike toch mijn mamamelk binnen. Een paar dagen daarna lukte het aanleggen, met een tepelhoedje. Nog zoiets waarvan je niet weet dat het bestaat, totdat je het nodig hebt. Toch bleek het allemaal geen makkie. Na die eerste keer volgden er nog een aantal dipjes. Ik produceerde lang niet altijd voldoende en na een flinke borstontsteking met koorts nam ik uiteindelijk de beslissing te stoppen. De pijn, het kolven, Meike die niet wilde drinken, dat alles maakte het niet bepaald leuk, of romantisch. Geen halszaak toch? Uiteindelijk bleek ik toch behoorlijk in de greep van de borstvoedingsmaffia, want stoppen bezorgde me net zoveel verdriet als doorgaan met borstvoeding. Daar stond ik dan. Met de nutrilon in de hand. En ook daar weer dat ene zinnetje. Borstvoeding is het beste voor je kind. Zucht. Ik verbeet de pijn en pakte Louise er maar weer bij. Inmiddels zijn we twee weken verder en hebben we een manier gevonden om de borstvoeding te combineren met kolven en kunstvoeding. Zo heb ik mijn romantische momentjes met Meike, kan Gerben ook een keer een flesje geven en krijgt Meike voldoende binnen. Dat lijkt mij het beste voor mijn kind. En dat is ook beter voor mama.