mamavanmeike

Sinds drie weken is papa weer aan het werk en gaat Meike naar het kinderdagverblijf. Op zich gaat dat heel goed. Meestal haal ik aan het eind van de dag een blij kindje op. Soms een heel moe kindje, omdat slapen met heel veel andere kindjes op een kamer nog niet zo makkelijk blijkt te zijn. Daar waar Meike hier thuis 's morgen nog wel eens een uurtje (of anderhalf) lekker gaat liggen slapen doet ze op het kinderdagverblijf vooral hazeslaapjes. Maar goed. Als ik de leidsters mag geloven heeft Meike het er ook erg naar haar zin. Zo kijkt ze graag vanuit de wipstoel naar de andere kindjes en trekt ze zich weinig aan van de drukte.
De dagelijkse gang van zaken op het kinderdagverblijf lijken allemaal goed geregeld. Er is voldoende te spelen. Iedereen heeft een eigen bedje, de leidsters houden keurig bij wanneer de kindjes drinken en slapen en het is er allemaal schoon en fris. Om dat zo te houden lopen de leidsters binnen op pantoffels. Voor ouders staat er bij de ingang een bak met van die blauwe plastic slofjes die je over je eigen schoenen kan doen wanneer je de groep op loopt om je kindje te brengen of te halen.
Vorige week woensdag had het erg gesneeuwd en papalief stond vast in de file. Ikzelf had tot 5 uur afspraken op mijn werk en ben toen per fiets naar huis geglibberd. Daar deed ik al drie kwartier over. Dat komt omdat ik een aantal weken hiervoor met fiets en al onderuit gegaan was op de ijsbaan voor ons huis. Gevolg; een heleboel blauwe plekken en een ouderswetse gevalletje tand-door-de-lip. Afijn, eenmaal thuis gauw mijn wandelschoenen aangetrokken en het onderstel van de wandelwagen als een rollator voor me uitduwend glibberend en glijdend onderweg naar het kinderdagverblijf. Eenmaal daar aangekomen bleek Meike niet het enige kindje te zijn wat er nog was en terwijl ik dochterlief uitgebreid knuffelde en haar in haar jasje sjorde om haar lekker mee naar huis te kunnen nemen stond de telefoon roodgloeiend vanwege andere ouders die net als Gerben vast in de file stonden. Maar goed, ik had de buit weer binnen en toog met kind en wagen naar buiten op weg naar huis. Toen ik naar buiten liep gleed ik al met wagen en al uit over de loopplank. Oei, glad. Gezellig een beetje met Meike keuvelend wandelde ik naar huis. Het viel me op dat het toch in snel tempo alsmaar gladder werd, maar ik liep wel stevig achter de wagen. Een paar honderd meter verder viel het me ineens op dat de mij voorbijgaande en tegemoetkomende voetgangers een beetje vreemd keken. En even terug hadden de mensen bij de bushalte me ook al zo vreemd aangestaard. Nou, het zal wel dacht ik nog. Op het zelfde moment maakte ik een mooie schuiver in de sneeuw. Ik staarde naar mijn schoenen en ineens begreep ik waarom het zo glad was. En ook waarom al die mensen zo naar me hadden gekeken. Juist, ik was vrolijk op weg met mijn blauwe slofjes nog aan....